عوام فریبی؟

بی اغراق و در کمال آرامش میگم، برای هر آدم سالمی باید مهم ترین اولویتش تو این دنیا آرامش فردی باشه! البته نیاز به گفتن نیست که آرامش من نباید مخل آرامش دیگران بشه :)) به عبارت ساده تر روی تشک خودت پاتو دراز کن اما مواظب باش اینقدر لش نکنی که بره داخل تشک بغل دستی:)) خودخواهی ممدوح یعنی همین :) عزیزدلم من تا وقتی از خودم راضی نباشم نمی تونم الهام بخش باشم :) علیکم انفسکم :) کسی هم معترض شد اولش پشت دست نشون بده بعد اگه کوتاه نیومد با همون پشت دست بزن تو دهنش :)) فکر می کنم آدم آروم و خودساخته است که می تونه دست دیگران رو هم بگیره و نوربخش باشه پ.ن: تو بحث تبلیغ هم همینه! آدمی که نورانی نشده نمی تونه جایی رو روشن کنه طرف هنوز تو ابتدائیات خودش گیره بعد گیر داده دیگران رو درست کنه تو اگه معمار بودی اول ساختمون خودت رو درست بنا می کردی :)) عوام فریبی؟...

متولد آبان 67 هستم یعنی 34 سالمه! الان به مرحله ای رسیدم که می تونم خیلی از روابط و وقایع رو از چند متر بالاتر نگاه کنم! یعنی اشراف نسبی به یه سری چیزها دارم! میتونم بزنم تو خال! مخصوصا که تجربه های متضاد فراوانی تو زندگی داشتم و خیلی جاها مجبور بودم روی توان عقلی خودم حساب کنم و شکست خوردم و بلند شدم خلاصه تجربه گری من این مدلی بوده! البته بگم این 4 سالی که پدر شدم خیلی در این بلوغ و قد کشیدنم تاثیر داشته! حالا آیا این قد کشیدن آرامش هم میاره؟ نه همه جا! مثلا یه ترس عمیقی برای آینده محمدحسن درونم وول میخوره! مخصوصا که تک بچه است! مخصوصا وقتایی که همسرم بی حوصله میشه و میگه چرا بچه آوردیم! اون لحظه دلم میخواد سفت محمدحسن رو بغل کنم چون عمیقا نا آروم میشم! در حالی که همسرم حق داره خسته بشه! حالا بعد این عصبانیت و بریدن برمیگرده به تنظیمات کارخونه و میشه همون مامان مهربون همیشگی اما من یه اضطراب ریشه دار در درونم هست که ریشه در کودکی خودم داره و نمیخوام پسرم به فنا بره! من قرار نیست آینده ای برای این طفل معصوم رقم بزنم! دعب من فقط این هست که آینده اون روشن باشه که بتونه به یه استقلال درست و درمون برسه! اما آیا من و مادرش نقشی نداریم؟ ما مربی هستیم! والدگریم! مثل یه ورزشکار که نیاز به مربی داره برای رسیدن به قله! مثل یه شاگرد که برای کمال نیاز به حمایت و تربیت استاد داره! من مربی میخوام پسرم یه آدم متدین:)) مستقل، مودب، موفق و شاداب باشه :) من اینو میخوام ازش! پ.ن: وقتی خانومم هر روز از دانش آموزاش میگه یکم نگران و ناراحت میشم! از دیروز درگیر ستایش شده ذهنم! پدر و مادر خفنی داره اما چند ماهی میشه که دچار پانیک اتک شده، مضطربه و مدام به خودش ضربه میزنه! اولین بار که همسرم تعریف عوام فریبی؟...

هر سال بدتر از پارسال! بهتر است بگویم هر روز سخیف تر و سطحی تر از روز قبل! این حکایت کارهای فرهنگی برخی رفقای حزب اللهی است که از معنا تهی هستند! این پوچی ماحصل نوع دینداری این هاست چون آن ها وصل به سرچشمه مذهب نیستند و صرفا از روی تفاسیر دیگران دینداری می کنند! بهتر است بگویم از روی هوی نفس دیگران! می آیند کار فرهنگی کنند مضحکه عام و خاص می شوند! مثل تمام کارهای دیگر در زمینه های دیگر مثل کرونایاب مستعان :)))) سلام فرمانده ها یکی از یکی چیپ تر و بی ربط تر به دین و کرونایاب مستعان تر از خود کرونایاب مستعان:)) کلیپ های این‌چنینی و اجراهای پویانفر و هلالی بیشتر تداعی کننده کنسرت های غربی و لس آنجلسی است تا معنای انتظار آن هم انتظار چه کسی؟ قطب عالم امکان، حجت  و خلیفه برحق پروردگار، امام عصر علیه السلام! الحق که امام ما غریب و طرید و شرید و فرید است، حالا البته امام آن ها را نمی دانم شاید ظهور کرده و دارد با این آهنگ ها بشکن هم می زند و خوشحال و شادمان است و دم به ابتذال این گروهک می دهد! نمی دانم، مطلع نیستم اما این را می دانم با این بودجه ها کارهای خیلی اساسی و بزرگی می شود کرد رفقا خیلی بزرگ تر از این هجویات بی سر و ته! کافی است یک سری بزنید به مناطق محروم تا عمق فاجعه ای که درست کرده اید را دریابید. پ.ن1: پیشاپیش و پساپیش از رفقای عزیز غیر هم فکرم عذرخواهی می کنم بابت نقد تندم، بگذارید نقد جریان داشته باشد :)) پ.ن2: در ادامه باید بگویم خوش باشید با این فانتزی ها و شیطون بلا بازی ها تا امام ما برسد :) عوام فریبی؟...

آدم هایی که سال هاست می نویسند ولو دست و پا شکسسته و غیر حرفه‌ای، مثل خودم :)) ننوشتن برای آن ها محال می‌شود! پس از انفجار بلاگفا و رفتن به اینستاگرام، نزدیک ده سالی هست که آنجا می نویسم! اما واقعا فضای امنی نیست! انگار که در وسط کوچه پر از دوست و آشنا و غریبه درب منزل را باز گذاشته‌ای و همزمان داری فریاد می زنی! این که نشد زندگی! فلذا آنجا بیشتر از روزمرگی‌های قابل انتشار، عمومی‌ها، سیاسی‌جات و واکنش ها می نویسم و حرصم را خالی می کنم:)) فیدبک خوب هم گرفتم اما دلیل بازگشتم به بیان و فضای وبلاگی نوشتن در یک فضای امن و رها بود! برای خالی شدن! کانه در یک پارک خوشگل غریبه مثل جمشیدیه، در یک جای خلوت و دنج نشسته باشم و خط خطی کنم تا گه گاه نفسی تازه کرده باشم و در عین حال نوشته های شما را بخوانم و بروم در یک فضای متفاوت از خودم و درس بگیرم و لذت ببرم! خواستم اینجا خصوصی‌تر بنویسم اما دیدم باز هم نمی‌شود که نمی‌شود! چرا؟ چون اهل فریاد زدن خصوصی‌جات، دردها و سفره باز کردن نیستم:) برای همین هم این هدف محقق نشد :)) حالا سابق زمان بلاگفایی بودن در یک وبلاگ فقط تحلیل سیاسی، اجتماعی و مذهبی می نوشتم و در یک وبلاگ هم فقط حرف دل، که آن وبلاگ دلی بعدتر تبدیل شد به فضایی برای دلبری از حضرت همسر عزیزتر از جانم با پست‌های رمزدار کاملا شرعی و حلال البته:))) اما انگار این روزها محتاط‌تر و بی رمق‌تر شدم! برای همین هم زدم در خط هرچه پیش آید خوش آید نویسی ولو یک بیت شعر، یک خط حدیث! ولو مثل این پست، حرف مانده بر سر دل! شاید هم خصوصی‌تر، از دغدغه ها، برای خانواده! برای پسر 4 و نیم ساله ای که وقتی می‌پرسی آقا محمدحسن دوست داری بزرگ شدی چه کاره بشی؟ می گوید: دوست دارم بابا احمد بشم و قند در دلم آب می عوام فریبی؟...

تک بچه‌ها، بیشتر که نه! خیلی خیلی بیشتر از باقی بچه‌ها به توجه نیاز دارند! پدر و مادر باید هم نقش والدگری را ایفا کنند و هم نقش خواهر و برادری را!! اگر سبک والدگری آگاهانه نباشد بچه ها یا دچار کمبود محبت میشوند و یا دچار ازدیاد محبت ، ما سعی کردیم والدین آگاهی باشیم:)) اما واقعا خلاء یک هم سن همراز برای بچه همچنان احساس میشود! مخصوصا اگر بچه برون‌گرا، فعال و هیجانی باشد! محمدحسن ما هم برونگراست، هم خوش صحبت و هم هیجانی! مثل پدر و مادرش :)) اهل دیدن کارتون نیست، با گوشی الحمدلله کار نمی کند و فقط دنبال بازی تحرکی همراه با خلق شخصیت ها و موقعیت‌های فراوان است! در روز ده ها پیام صوتی برای من می فرستد و همسرم میگوید: وقتی جواب میدی از ذوق چهره‌اش تغییر می‌کنه و واقعا روی تو کراش زده:)) وقتی به منزل می‌رسم نزدیک 1 ساعت دوتایی کنار شوفاژ باید دراز بکشیم تا ایشون از مهد تا اتفاقات روز حرف بزنند و من هم از سرکار بگم که کامپیوتر داریم، قیچی داریم، تخته وایت برد داریم و ... ! بعد اجازه بده که همسرجان صحبت کنند و بعد چند دقیقه دوباره بگه: چرا با من صحبت نمی کنیییییییید؟ :)) و بعد برویم سراغ بازی دو نفره و شنیدن جمله همیشگی: تو دوست منیااااا تازه تا قبل از آمدن من یک دور هم با مادرش صحبت کرده و توجه درخوری گرفته! نسل 60 و 70 درگیر انبوه طرحواره و تله‌های به جای مانده از دوران کودکی است که عموما از سر ناآگاهی غیر عمدی پدر و مادرهای عزیزتر از جان به آن ها رسیده! علیرغم زحمات فراوانی که برای ما کشیده‌ و خون‌دل های بسیاری که در این مسیر خورده اند و در یک کلام از جان مایه گذاشته اند آن هم در این وانفسای ظالمانه اما خب بی تعارف بعضا والدگری آگاهانه ای نداشته اند! این نکته فراموش نشود که ما در عوام فریبی؟...

پریروز تو فاصله بالا اومدن نت و ران شدن فیلیمو مجبور شدیم این تلوزیون بی خاصیت رو برای چند لحظه نگاه کنیم، یه جانباز عزیز قطع نخاعی روی ویلچر نشسته بود و داشت صحبت می‌کرد، بنده خدا گفت همسرم پا به پام مونده، می‌تونست بره ولی کنارم موند و ... در همین لحظه همسرم نه گذاشت نه برداشت گفت: چجوری مونده؟؟؟ به نظرم نباید موند تو همچین شرایطی:)) من یهو سکوت کردم و گفتم بله :)) و رفتم در اعماق خودم که آخ آخ اگر خدایی ناکرده مقدر بشه برای من چنین حالتی، چه خواهد کرد؟ با تمام حال خوبی که کنار هم داریم، با همه گذشت‌هایی که داشته و داره، با تمام خاطرات خفنی که با هم ساختیم، با وجود تمام دلبستگی ها با شناختی که از عمق کمال گرایی ایشون دارم می‌دونم قطعا خواهد رفت! چون در عین خوبی های فراوانی که داره متاسفانه اصلا صبور نیست‌:)))) و حال همیشه موندن کنار یه قطع نخاعی رو نداره، آدم ها با هم متفاوت هستند پس باید به هم دیگه حق انتخاب بدیم:) حالا جالبه بدونید برعکس این قضیه خدای ناکرده اگر اتفاق بیوفته من با قاطعیت می‌تونم بگم کنارش می مونم، نه که کمال‌گرا نباشم ولی صبرم خیلی بیشتره و دلبستگیم هم مانع از ترک رابطه میشه، اضافه کنید که من کنار کشیدن در این مقطع از زندگی رو یه جور نامردی می دونم، چون ماها شریک زندگی هم هستیم، شریک پای سود و زیان به یه اندازه میمونه :) پ.ن: برگردیم به واقعیت زندگی و خدا رو بابت سلامتی فعلیمون شکر کنیم :)) عوام فریبی؟...